Miguel Amado: In je projecten lijkt het net alsof je geïnvesteerd bent in het mogelijk maken van reflectie over je eigen identiteit en het samenbrengen van verschillende mensen. Ben je het er mee eens?
Alice Rekab: Ik denk dat dat echt slim is. In het Ierland waar ik ben opgegroeid, was ik in veel opzichten in de minderheid. Ik had helemaal geen vrienden van gemengd ras, zelfs niet toen ik naar de universiteit ging. Pas toen ik naar Londen verhuisde om te promoveren, ontmoette ik andere kunstenaars van verschillende achtergronden die werk maakten - of zelfs maar naar de wereld keken - door de lens van een gemengd ras.
MA: Ierland was in de jaren negentig cultureel zeer homogeen.
AR: Ik herinner me duidelijk dat ik 12 of 13 jaar oud was en plotseling voor het eerst andere zwarte mensen in Ierland zag – bijvoorbeeld een vrouw achter in de bus die ik niet kon identificeren. Ik herinner me dat ik daarover wilde praten, maar ook een vreemd gevoel van vervreemding voelde, want er zijn natuurlijk niet zoveel Sierra Leonezen in Ierland, en ik wist niet uit welk deel van Afrika de vrouw kwam of waarmee ze banden had. Navigeren door alle nuances van verschillen en Afrikaansheid was een leerproces, vooral als jongere die opgroeide in een monoraciale samenleving.
MA: Je recente project, 'Family Lines', met een tentoonstelling in The Douglas Hyde en meerdere evenementen in en buiten de galerie in 2022, was op twee manieren betrokken bij dit onderzoek: conceptueel, via je werken en praktisch, op basisniveau , terwijl je ontmoetingen met anderen mogelijk maakte.
AR: 'Family Lines' ging over een intern, subjectief gesprek dat plaatsvindt via klei, de schilderijen, de afbeeldingen, de albums. Het vormde een plaats van zelfontdekking, iets diep persoonlijks dat vervolgens politiek wordt. Maar het ging er ook om ruimte te maken om mijn ervaring te delen, met name over intergenerationele migratie, en om het onderzoek ervan met en door meerdere stemmen mogelijk te maken. Het stelde me dus ook in staat om contact te maken met een gemeenschap waarmee ik contact wilde maken en het publiek in staat wilde stellen om mee te doen.
MA: Het is alsof het project niet alleen fungeerde als een platform voor je werken, die zich bezighouden met ondervertegenwoordigde verhalen, maar ook voor zwarte Ierse creatievelingen, die nog steeds deel uitmaken van diezelfde ondervertegenwoordigde verhalen.
AR: Mijn doel was dat ze door anderen en door elkaar gehoord zouden worden, om te laten zien dat je stem niet de enige stem is – dat je niet alleen bent – en te begrijpen dat de gesprekken die we met elkaar hebben een manier zijn om omgaan met onzichtbaarheid of wissen. Als je in het Westen bent opgegroeid, zit er veel onwetendheid in je ingebakken, omdat ons niet anders is geleerd. Ik heb op school niets geleerd over mijn vaders familie, of wat Sierra Leone was, of over West-Afrika. En als wie je bent er niet toe doet, heeft dat invloed op je gevoel ergens bij te horen.
MA: Daarom praat je vaak over de emotionele en intellectuele impact van je eerste bezoek aan Sierra Leone in 2009.
AR: Ik heb altijd geweten dat ik Iers uit Sierra Leone was omdat ik een hechte band had met mijn grootmoeder, maar dat was in het vacuüm van het monoraciale Ierland, en daarom begreep ik mijn afkomst alleen in relatie tot haar. De eerste keer dat ik naar Sierra Leone ging, was ik in haar gezelschap, en dat was het moment waarop ik besefte dat ik een Ierse Sierra Leone was in relatie tot haar binnen een zwarte meerderheidscontext. Dat was onthullend maar moeilijk, toen ik me bewust werd van de complexiteit van mijn lichte huidskleur. Als mensen daar naar me keken, zagen ze geen persoon van gemengd ras, ook al sprak ik Creools of begreep ik de nuances van plaatselijk gedrag. En ik werd me ook bewust van het voorrecht dat ik had, gewoon omdat ik in Ierland was geboren. Dus die reis was de katalysator voor het bewustzijn mezelf te zijn, dat aan mij verscheen in een spiegel die groter was dan de grenzen van mijn innerlijke wereld.
MA: Je lijkt deze ervaring te vertalen in je werken, of het nu gaat om 3D-stukken, schilderijen of op digitale collages gebaseerde beelden, en vooral wanneer je materialen zoals klei gebruikt.
AR: Het gebruik van klei komt rechtstreeks uit mijn lichaam en uit het onderbewustzijn naar voren als iets dat bijna onmogelijk verbaal te verwoorden is. Het materiaal maakt het mogelijk dat wat buiten de taal voelt, zich fysiek kan manifesteren, omdat het zo'n oerkwaliteit heeft. De dieren die ik beeldhouw zijn mijn interpretaties van de souvenirs die in mijn huis waren, objecten die in de jaren zestig door de familie van mijn vader waren meegebracht als symbolen van hun cultuur. Ze stellen me in staat de reguliere westerse representaties van Afrika als een plaats waar wilde en onbekende dingen leven, kritisch te onderzoeken, terwijl ik speel met de opkomst van een Afrikaanse toeristenindustrie voor de westerse blik en de behoefte van immigranten om contact te maken met hun geografie van herkomst door middel van materiaal. cultuur.
Het idee om manieren van begrip in kaart te brengen – dat is waar de schilderijen om de hoek komen kijken. Ik gebruik planken, soms teruggewonnen, als de oppervlakken waarop ik een mengsel van klei, afbeeldingen en oliestick aanbreng, en er wordt veel geknipt en getextureerd, wat werkt in zekere zin als een soort gebroken, temporeel diagram van het leven. Bijvoorbeeld, Onze gemeenschappelijke voorouder: vijf panelen van verstrikt historisch verhaal (2022), die te zien was in The Douglas Hyde, suggereert een kwantumtijdlijn waarin verschillende tijden over elkaar heen worden gelegd en meshes creëren die op verschillende manieren worden gelezen; ze zijn een kortsluiting van de menselijke geschiedenis en persoonlijke en kosmische geschiedenissen. Er zijn meesterverhalen, maar er zijn ook intieme - bijvoorbeeld een miniatuurfoto van mijn grootmoeder die eenzaam aan een tafel zit naast een enorme afbeelding van een fossiel en een stellaire explosie. Bepaalde verhalen worden anders gewaardeerd, afhankelijk van hoe dicht je bij ze bent.
De digitale collages herconfigureren alle elementen. Vaak bevatten ze familiefoto's, die ik samen met andere afbeeldingen kan combineren. En dan is er nog een digitaal tekenaspect dat de links creëert - zowel letterlijk als symbolisch - evenals intensiteitsgebieden door middel van markeringen van wat lijkt op corona's rond bepaalde figuren of objecten, als een middel om lieve mensen of geliefde dieren tot leven te brengen die zijn dood.
MA: Je laatste tentoonstelling, 'Mehrfamilienhaus', is te zien in Museum Villa Stuck in München en bevat werken die, terwijl ze de kern van je zorgen aanspreken, nieuwe interessegebieden belichten.
AR: 'Mehrfamilienhaus', of 'A Home to More Than One Family', vervolgt mijn verkenning van de familie-eenheid, maar breidt het uit in dialoog met deze site, Villa Stuck, dat een kunstenaarshuis was en waar andere kunstenaars nu exposeren. Ik heb deze tentoonstelling gemaakt terwijl ik in de zomer van 2021 en 2022 in München verbleef. Zo denk ik na over het idee een transplantatie te zijn, naar een locatie te worden gebracht en een verbinding met zijn mensen en territorium tot stand te brengen. Ik onderzoek ook vragen over artistieke erfenis, bijvoorbeeld wat het betekent om het kind van een kunstenaar te zijn, of om samen te leven met een kunstenaar. In Villa Stuck was de studio van Franz von Stuck de grandioze kamer, terwijl de woonruimte van de familie bescheiden was. Bij mij thuis was de studio van mijn vader in onze voorkamer, en als hij aan het werk was, kon er niet met hem worden gesproken, wat er ook gebeurde. Dus ik kijk naar deze spanning tussen kunst en leven, en de psychologie van kunstenaar zijn. En denkend aan Villa Stuck als een thuis voor meer dan één familie: het verhaal van de familie von Stuck en de aanwezigheid binnen de architectuur, en het verhaal van mijn familie, dat ik daarmee verweven heb.
MA: Dus je houdt je heel bewust bezig met een huis dat toebehoorde aan een kunstenaar, en overweegt dialogen tussen kunstenaars en generaties, terwijl je je belangrijkste thema's - identiteit van gemengd ras door Afrikaans erfgoed, migratie, ontheemding, monocultuur - ook gespannen houdt. hoewel misschien minder openlijk.
AR: Beieren is blank, rijk en conservatief. Ik ben benieuwd hoe het team van Villa Stuck de betrokkenheid bij Afrikaanse gemeenschappen in de stad faciliteert. In de kringen waarin ik me bewoog, terwijl ik in München verbleef, heb ik geen vragen gehoord over diversiteit of de ervaring van het migrant zijn. Aan de andere kant is de omgang met zoiets intiems als 'thuis' – als een architectuur, een territorium – een politiek statement. In het Westen is er een gesprek, zo niet een begrip, tussen professionals en bepaalde doelgroepen rond de historische subalternisering van praktijken die niet voldoen aan het modernistische kader, dat een westers kader is. Maar of dit gesprek verband kan houden met bredere kwesties in München (en overal in Duitsland of de rest van Europa) als omgeving voor migranten, valt nog te bezien. Dat is de gemeenschappelijke taak waaraan ik een bijdrage hoop te leveren.
Miguel Amado is curator en criticus en directeur van SIRIUS in Cobh, County Cork.
siriusartscentre.ie
Alice Rekab is een kunstenaar gevestigd in Dublin.
alicerekab. com
Rekab's solotentoonstelling 'Mehrfamilienhaus' loopt nog tot 14 mei in Museum Villa Stuck in München.
villastuck.de
