SARAH LANGE INTERVIEWS MARIANNE KEATING OVER HAAR NIEUWSTE FILM EN TOURENDE TENTOONSTELLING.
Sara Lang: An Ciúnas/De stilte (2023) bouwt voort op uw verzameling films waarin de Ierse geschiedenis, met name de diaspora, wordt onderzocht. Het werk werd onlangs gepresenteerd als een driekanaalsinstallatie in The Showroom in Londen (13 oktober 2023 – 13 januari 2024) en zal binnenkort door heel Ierland toeren. Kunt u vertellen hoe dit werk past in uw grotere oeuvre en op welk punt deze ideeën rond presentatie zich begonnen te ontwikkelen?
Marianne Keating: De afgelopen tien jaar heeft mijn praktijk zich geconcentreerd op het traceren van de erfenis van de Ierse diaspora in het Caribisch gebied, het onderzoeken van de Iers-Jamaicaanse antikoloniale banden en de strijd van beide landen voor zelfbeschikking door middel van een reeks filminstallaties. Met An Ciúnas/De stilte, wilde ik mijn filmproductie een impuls geven door deze complexe, elkaar kruisende verhalen in één ruimte te integreren. Door toe te staan dat deze geschiedenissen complex zijn, geven deze slepende archiefimpulsen een stem aan deze geschiedenissen en geven ze een stem terug aan wat ooit stom was geworden. Ik wilde benadrukken hoe deze bewegingen en thema's met elkaar verbonden zijn en dat niets als een enkelvoudig moment bestaat.
Vanaf het oorspronkelijke concept van An Ciúnas/De stilteIk wilde dat de schermen ook een rol zouden spelen in het verhaal, waarbij geen enkel scherm dominantie of hiërarchie zou hebben. Ook in de ruimte was het gebruik van 5:1-geluidsontwerp cruciaal. Wanneer de dialoog bijvoorbeeld van het linkerscherm komt, wordt de linkerspreker de actieve spreker, waardoor de kijkers ertoe worden aangezet zich om te draaien en met dat scherm te communiceren, waardoor ze actieve in plaats van passieve deelnemers worden.
Met de driekanaalsinstallatie kan ik meerdere erfenissen van het kolonialisme belichten en hoe echte dekolonisatie nooit kan worden bereikt totdat de systemen die nog steeds bestaan volledig zijn afgebroken. Zoals Audre Lorde stelt, en dat wordt benadrukt in het werk: ‘Het gereedschap van de meester zal het huis van de meester nooit ontmantelen.’ Met dit werk kan de kijker zien hoe deze draden met elkaar verweven en overlappen.
SL: Het werk benadrukt hoe de machtsstructuren van het Empire dualismen creëren die zijn positie versterken. Kunt u meer vertellen over dit idee, en vooral over uw provocatie: ‘Hoe vrij is onafhankelijkheid?’
MK: Het werk onderzoekt in hoeverre het mogelijk kan zijn om de cirkel van ‘onvrije onafhankelijkheid’ te doorbreken, waardoor landen gebonden zijn aan of onderworpen zijn aan systemen die door het Britse Rijk zijn opgezet. Hier zien we hoe, na de onafhankelijkheid in Ierland, het onderdrukkingsmechanisme bleef bestaan en overging op de Katholieke Kerk, die, hoewel een andere macht, niettemin een macht was die de bevolking bleef controleren door middel van onderdrukking en onderwerping. In de context van Jamaica onderzoek ik de resulterende impact van de Ierse diaspora op de hedendaagse politiek. Het werk laat zien hoe mannen van Ierse afkomst het vertrekkende koloniale lichaam vervingen en dat, hoewel er verandering op komst was, deze gebaseerd moest zijn op de systemen die door de kolonisator waren bedacht in plaats van op een nieuwe, radicale benadering.
De erfenis van het kolonialisme is terug te zien in de manier waarop in de 20e eeuw grenzen werden gebruikt in Ierland en Jamaica, en ook in de huidige relatie van elk land met Groot-Brittannië. De rol van een grens wordt uitwisselbaar afhankelijk van de economische behoeften van de dominante landen. Voor degenen die emigreren is de reden niet echt veranderd ten opzichte van die van de hongersnoodjaren, waarbij economische overleving de boventoon voerde.
De presentatie van het werk als een doorlopende lus weerspiegelt dat, ook al is de kijker getuige van historische momenten van bevrijding, migratie en de strijd voor zelfbeschikking en onafhankelijkheid, de onderwerpen, spanningen en problemen door de geschiedenis heen in veel opzichten hetzelfde zijn gebleven. de schijnbaar eindeloze lus van onvrije 'onafhankelijkheid'.
SL: De tweetalige titel van het werk, An Ciúnas/De stilte, valt ook op vanwege het impliciete dualisme: Engels en Gaeilge; Ierland en de diaspora; het archief en wat verloren is gegaan, gecensureerd of anderszins verborgen is.
MK: De titel van de tentoonstelling kan op veel manieren worden gelezen en onderzoekt de alomtegenwoordige kracht van het Empire en de elkaar kruisende uitwissingen binnen de Ierse diasporageschiedenis. 'De Grote Stilte' vloeide voort uit de Hongersnood, die de overdracht van kennis tussen verloren generaties Ierssprekenden in de Gaeltacht-regio's door dood en migratie verminderde. De stilte verwijst evenzeer naar de overlevenden van de Hongersnood, “die niet over het verleden wilden praten” en “zouden zwijgen over waarom en hoe ze het hadden overleefd.” Meer recentelijk verwijst ‘de stilte’ naar degenen die in Ierland zijn gebleven en ervoor hebben gekozen niet te praten over de mogelijkheid van het mislukken van degenen die zijn gemigreerd. In wezen verwijst de stilte naar de bijna totale vernietiging van openbare registers die bij het Public Records Office van Ierland werden bewaard aan het begin van de Ierse Burgeroorlog tijdens het bombardement op de Vier Rechtbanken in Dublin.
SL: Het werk is opvallend inzichtelijk, met een stevige basis in onderzoek, statistieken en archiefbronnen. Kunt u uw aanpak beschrijven bij het werken met deze materialen?
MK: Door mijn films ga ik vooruit en achteruit in de tijd, manipuleer ik de tijd, modi en productievormen, en integreer ik vele bronnen en creëer ik nieuwe, dichte en complexe verhalen. Dankzij mijn montagestijl kan ik vele productiemodi integreren, van tekstuele afbeeldingen tot zwart-witfoto's uit archief, gemaakt met traditionele grootformaatcamera's of 35 mm-filmspoelen, wat de kijker uitnodigt om het historische verleden te verkennen. Vaak accepteert de kijker deze beelden als authentiek, onbewerkt en natuurlijk, zonder enscenering of vooringenomenheid, maar dit is vaak niet het geval.
Tijdens dit proces sample ik digitaal vele bronnen (kleur, zwart-wit, stilstaande en bewegende beelden, evenals geluid), waarbij ik deze visuele en auditieve gegevens opnieuw combineer om met het publiek te delen. In sommige films gebruik ik deze methode om hedendaagse beelden gefilmd met een 4K-camera te verstoren door de beelden te verontrusten en te reduceren tot wat Hito Steyerl omschrijft als een 'slecht beeld': een ondermaatse kopie die gebrekkig is en inferieur aan de hogere kwaliteit ervan. origineel. Het is misschien niet langer het hiërarchische origineel van topkwaliteit, maar het is nog steeds een beeld, en in zijn lagere resolutieformaat biedt het universele toegang, en is het dekoloniaal van aanpak.
SL: Het werk is tentoongesteld in The Showroom in Londen en zal binnenkort op tournee gaan door Ierland. Hoe denk je dat deze verschillende contexten en locaties de ontvangst van het werk zullen beïnvloeden?
MK: In zekere zin is dat een lastige vraag; Ik verliet Ierland in september 2011 nadat de recessie mij eruit had geduwd. Het verhaal dat ik vertel is zozeer een deel van ons allemaal, maar door weg te gaan ben je niet langer dezelfde; Jij bent anders. Je ziet Ierland door een externe lens, omdat je de dagelijkse veranderingen niet meer ziet, en je wordt door het proces anders behandeld. Op één manier vertel ik deze geschiedenissen om mensen van alle nationaliteiten te informeren die ze niet kennen. Toch zullen veel mensen in Ierland beter over aspecten van deze geschiedenis kunnen spreken dan ik, aangezien ik geen historicus ben.
Maar uit wat ik heb ontdekt bij degenen van alle nationaliteiten die mijn films hebben bekeken, verenigt het medeleven, de empathie en het begrip voor alle landen die een vergelijkbare geschiedenis hebben gedeeld – kolonialisme, migratie en de strijd om economisch overleven – ons allemaal samen. Onze voortdurende solidariteit is onze kracht. Het enige wat we hoeven te doen is door onze ogen kijken en hetzelfde bij anderen zien.
Sarah Long is een kunstenaar en schrijver gevestigd in Cork. In 2020 creëerde ze De Paper – een online forum voor het bespreken en reageren op de kunstscene in Cork.
@thepapercork
Marianne Keating is een Ierse kunstenaar en onderzoeker gevestigd in Londen. De Ierse tour van 'An Ciúnas/The Silence' werd geïnitieerd en georganiseerd door SIRIUS, en wordt samengesteld door SIRIUS-directeur Miguel Amado, met Rayne Booth als projectmanager.
mariannekeating.com
'Áilleacht Uafásach /A Terrible Beauty' is van 16 maart tot en met 19 mei te zien in The Model in Sligo en omvat een grotere presentatie van het werk van de kunstenaar. Volgende tourlocaties zijn onder meer het Galway Arts Centre, Rua Red, Limerick City Gallery of Art en het Wexford Arts Centre.
hetmodel.ie
