ELLA DE BÚRCA INTERVIEWT ELIZABETH COPE OVER DE EVOLUTIE VAN HAAR SCHILDERPRAKTIJK.
Ella de Búrca: Kunt u iets vertellen over uw vroege invloeden en wat u ertoe heeft gebracht te gaan schilderen?
Elizabeth Cope: Als kinderen nam mijn vader ons mee naar alle verschillende monumenten. We lieten een deel van onze familie begraven in Killín Cormac in County Kildare. Ik weet nog dat ik Ogham-stenen zag op het kerkhof (die later werden gestolen) en dat je ze in het Latijn moest vertalen. Dit soort dingen inspireerden me.
Toen ik negen was, kwam mijn zus Phil thuis uit Parijs met een doos olieverf; het was de geur van die olieverf die me verleidde om schilder te worden. Ze gaf me ook een dunne versie van de Bijbel in plaatjes, en ik herinner me duidelijk dat ik een plaatje van Rembrandts Christus aan het kruis (1631). Mijn tante was ook een grote inspiratiebron; zij speelde vaak Chopin voor mij.
EdB: Speelt muziek een rol in je schilderijen?
EC: Muziek is voor mij belangrijker dan schilderen, omdat het het ritme van het leven is. Ik hou van de menselijke stem. Ik vind zingen zo inspirerend. Ik heb gezongen in mijn lokale koor, in het Saint James' Choir in Dublin en op het Cork Choral Festival. Ik hou van alle soorten muziek, maar ik moet zeggen dat ik altijd terugga naar de oude favorieten: opera en ballet. Ik zag Rudolf Nureyev dansen met Margot Fonteyn toen ik 19 was. Hij was 36 en zij was 53. Ik ging dit jaar naar het Wexford Opera Festival en ik vond Donizetti's Le Convenienze Ed Inconvenienze Teatrali (1827). De kwaliteit van het zingen was de hele tijd uitstekend. Ik denk dat het GPO omgebouwd moet worden tot het National Opera House.
EdB: Zijn er thematische stromingen in je schilderkunst of onderwerpen waar je je graag op richt?
EC: Ik doe niet aan thema's. Het leven gooit zijn thema's naar je toe. Ik schilder elk onderwerp onder de zon, dus thema's zijn alles. Zelfs het meest abstracte ding, zoals de hoek van een tafel, kan een heel mooi beeld voor me worden. De vorm en de fysiologie zijn even belangrijk. Mensen, dieren, planten, mineralen - ze zijn allemaal een excuus voor mij om de verf neer te leggen. Het onderwerp is de verf zelf. Alles is moeilijk en alles is gemakkelijk. Ik geloof niet in het woord 'alleen' en ik geloof niet in het woord 'kan niet'. Het is allemaal mogelijk.
EdB: Welke rol speelt tekenen in jouw werk?
EC: Tekenen is de basis van schilderen. Tekenen is essentieel. Zonder tekenen ben je niets. Neem bijvoorbeeld kinderen. Ik zeg niet dat elk kind perfect kan tekenen, maar tot ongeveer negen jaar oud hebben kinderen deze vrijheid, een intuïtie om te tekenen, en wat gebeurt er dan? Ze duwen het weg. Ze denken "dit tekenen is kinderachtig."
Ik heb een hele goede les geleerd toen ik op 19-jarige leeftijd naar Londen ging. Ik werkte voor een zekere mevrouw Holland in een reclamebureau en zij schilderde in haar vrije tijd. Ze had het mooiste handschrift dat ik ooit heb gezien. Ze gebruikte haar linkerhand. Toen ze jonger was, schreef ze met haar rechterhand, maar tijdens de oorlog werd haar hand zo moe dat ze zichzelf trainde om haar linkerhand te gebruiken, en ze gebruikte die uiteindelijk de rest van haar leven. Wat ik tegen jou of iedereen die wil tekenen zeg: gebruik de andere hand, want daar zit geen ijdelheid in. Je went aan hetzelfde oude verhaal met de ene hand die je gebruikt.
Het is beter om te schrijven of markeringen te maken van wat je ziet, dan van wat je denkt te zien. We hebben allemaal een idee van de vorm van iets in ons hoofd, wat betekent dat we het onderwerp niet observeren. We moeten observeren. Het is hand-oogcoördinatie. Mensen willen perfectie – maar perfectie bestaat niet. Je tekent terwijl mensen bewegen. Ik vind het geweldig als mensen tegen me praten als ik ze schilder. Bewegende dieren, spelende kinderen – dat is echt belangrijk. Je probeert het zo snel mogelijk vast te leggen.
EdB: Kun je meer vertellen over het live tekenen?
EC: Op mijn eerste dag op de Sir John Cass School of Art in Londen was er een vrouw die model stond – ik denk dat ze halverwege de 70 was. Daar zat ze, naakt, omringd door uitsluitend mannen, behalve ik. Ik sprak met haar tijdens de pauze en het bleek dat ze model was voor de Welshe schilder Augustus John (1878-1961). Ik bedoel, wat een geweldige link terug naar het verleden. Als je goed wilt worden in modeltekenen, moet je zelf gaan zitten om te begrijpen hoe moeilijk het is. Ik heb tekenlessen gehad waar veel mensen geen gevoeligheid hebben voor het model. Het model is de baas als je tekent en schildert. Om te beginnen moet je ervoor zorgen dat ze zich op hun gemak voelen. Niet iedereen is een goed model, maar de mensen van wie je het het minst verwacht, zullen goede modellen zijn.
EdB: Ik vond dit citaat op je website: “Schilderen is als het maken van een autopsie.” Kun je hier meer over vertellen?
EC: Allereerst moet het onderbewustzijn aanwezig zijn bij het maken van een werk en tegelijkertijd moet je het schilderij aan het werk krijgen, zoals een chirurg die een gebroken been repareert. Je moet dingen repareren. Het is alsof je een dubbele persoonlijkheid hebt. Je werkt op twee niveaus: het bewuste niveau en het onderbewuste niveau.
We zijn allemaal kunstenaars, in welke vorm dan ook. Het belangrijkste aan alle kunstvormen is wat mij betreft humor en plezier. Waarom doe je het? De Ierse auteur Brian Keenan zat vierenhalf jaar vast in Beiroet nadat hij was ontvoerd door de Islamitische Jihad. Een andere gevangene, John McCarthy, zei dat het Brians humor was die hen op de been hield. Hij vond het geweldig dat hij zo'n geconcentreerde, humoristische manier van kijken naar de wereld had. Op een dag, toen Keenan in zijn container zat, werd hem door zijn bewakers gevraagd: "Wat zou je willen?" waarop hij antwoordde: "Oh, een vleugelpiano."
Ella de Búrca is kunstenaar en assistent-docent bij NCAD.
elladeburca.com
Elizabeth Cope is een kunstenaar die in Kilkenny woont. Een grote solotentoonstelling van haar werk, 'The Palpable Bump on the Bridge of the Nose', werd gepresenteerd op VISUAL (23 september 2022 - 8 januari 2023), terwijl 'Elisabeth Cope - From the Eye to the Heart' werd getoond in Maison Depoivre Art Gallery in Ontario, Canada (31 augustus - 29 september 2024).
elizabethcope.com
