Iers Museum voor Moderne Kunst, Dublin
15 februari – 3 juni 2019
'Nowhere Without No(w)' benadrukt de langdurige interesse van Walker en Walker voor de modernistische canon – in dit geval in het bijzonder Charles Baudelaire en Stephane Mallarmé. De thema's van de gepresenteerde werken - en de langdurige samenwerkingspraktijk van de kunstenaars - zijn divers, maar de romantische associatie overheerst.
De tentoonstelling is prescriptief in het gebruik van ideeën en literaire referenties. De strakke directe en letterlijke vertalingen van ideeën in vorm roepen de esthetische soberheid van de conceptuele traditie op. Het sensuele zilver en de inktzwarte kleuren verergeren echter de cerebrale kwaliteit tot kitsch en fetisj, waardoor een gevoel van beladen onthulling ontstaat. Pathos heerst langs de breuklijnen, waar abstracte ideeën materieel concreet worden gemaakt. De kunstenaars lijken geïnteresseerd in het laten uitvoeren van gevierd artistiek en intellectueel materiaal geïsoleerde gebaren in de openbare ruimte, waardoor ze worden blootgesteld aan belichaamde interacties en interpretaties. Het werk benadert de sculpturale esthetiek in deze voorzichtige of opkomende materialiteit.
De conceptuele agenda voelt over het algemeen relevant aan voor een romantische gevoeligheid op de voorgrond, met de nadruk op authenticiteit, de inspanningen van de rede en de existentiële situatie van het onderwerp. Dit is het geval met de Franse surrealistische schrijver René Daumal, wiens onvoltooide roman uit 1952 een top bevat die de rede verbindt met een onvergelijkbaar subliem. De speelfilm van het duo, Monteer analoog opnieuw bezocht (2010), condenseert Daumal's afwisselend indringende en bewust stompzinnige filosofische tekst - terwijl hij ook voortbouwt op het werk van andere schrijvers - tot een meer nuchtere film waarin een polymath, een auteur en een taalkundige hoogdravend uitleggen wie ze zijn en waarom ze naar Mount Analogue, in antwoord op vragen die blijkbaar zijn gesteld in een immigratie-opvangcentrum.
Doordacht spel met referentie en ruimte doordringt de hele tentoonstelling. Men komt binnen door aan een deurkruk te draaien die is ontworpen door Walter Gropius, de Duitse architect en oprichter van het Bauhaus. Via dit apparaat (verdeeld binnen en buiten) engageren kijkers zich In dialoog met het verleden (2019). De voorlaatste kamer draagt de koperen plaquette, Temenos (2019) – een Griekse term die 'spiritueel toegewijd land' betekent en een Jungiaans postulaat van een therapeutische mentale haven. Ook hier een tafelopstelling, Morgenster/avondster (2019), volgt de beweging van Venus, zoals bekend met beide termen in de titel van dit werk, met een monitor die binaire code weergeeft en een met potlood zwaaiende machine, vermoedelijk in de vroege stadia van een rozenpatroon.
In de eerste kamer wacht de toeschouwer een groot aantal schijfachtige vormen. In afwachting (eik) (2015) is een opvallend roestvrijstalen rooster - het soort dat je vaak tegenkomt op stadsverhardingen of stadspleinen die bomen beschermen - dat verwijst naar de mogelijke aanwezigheid van een afwezige boom. Het neemt dezelfde ruimte in als een grote ronde zwarte spiegel, waarin een koudwitte neonreflectie verschijnt. De titulaire zin, de aanwezigheid voor hem was een aanwezigheid, is ontleend aan een kort verhaal van de Amerikaanse schrijver Henry James, maar het is achterstevoren weergegeven en siert het bovenste gedeelte van de tegenoverliggende muur. Deze tautologische neon roept op beknopte wijze de logica op die ten grondslag ligt aan de taal die we gebruiken om ideeën te bedenken, te verwijzen en te articuleren, evenals materiële aanwezigheid - waarvan de aard en betekenis ons verwart, ondanks vloeiendheid in cultuur en leren. Een dergelijke somberheid en angst voor taal, en het begrijpen en conceptualiseren van nabije entiteiten, wordt elders in de tentoonstelling aangetroffen. Schemering (2019) verlengt een zwarte en een witte draad van vloer tot plafond, tussen parallelle nikkel- en koperen bevestigingsmiddelen. Ik vond de binaire omgekeerde tendensen bloedstollend poëtisch.
In de tweede ruimte verklaren weggelaten, dikke aluminium letters: “Ik zeg: een fl wr! En ... er ontstaat muzikaal, als het hele idee en delicaat, degene die afwezig is in elk boeket". Deze regel - ontleend aan een essay van de Franse symbolist Mallarmé - siert een muur met etherische onhandigheid. Widow's Pane, of vrijgezellen, zelfs, naar Marcel Duchamp, naar Charles Baudelaire (2015) is een populierenhouten model van een raam dat gehurkt op de grond staat. Pastelblauw met acht donkere ruiten in vleugeldeuren, roept het mijmering op en roept het tegenstrijdige historische invloeden op: twee gedichten van Baudelaire, die de subjectieve interpretatie vieren (waarvan er één, Windows (1869), wordt in de buurt weergegeven); en Duchamps artist-decentrerende glasconstructie, De bruid ontbloot door haar vrijgezellen, zelfs (1923).
Het scala aan werken wordt onderbroken door witte, gepoedercoate aluminium vormen, ongeveer zo groot als A4-pagina's en bijna 2013 cm diep. Deze serie 'In-between Letters' (XNUMX) presenteert het cognitieve afval van voorzetsels en een voornaamwoord - 'het'. Deze puzzelachtige vormen zijn schokkend spookachtig, zweven op hoofdhoogte, steken iets uit de muren en gloeien zacht met de schijnwerpers erboven. In de esoterische omgeving van 'Nowhere Without N(ow)' vestigt hun onleesbaarheid de aandacht op de vraag hoe de tentoonstelling en haar thema's zich verhouden tot het publiek. De gevoelige manier waarop het werk ideeën verleidt tot esthetische, interactieve materialiteit dient om een drama van (verkeerd) begrip te vormen; van esthetische en morele driften, en mentale intentionaliteit. Hoewel dit over het algemeen herkenbaar zou moeten zijn voor kijkers, is de artistieke of curatoriële nadruk op illustere personages als protagonisten intrigerend. Hoewel een argument voor hun relatieve durf impliciet lijkt, kan het op een zijspoor, vreemd of excentriek aanvoelen.
Danny Kelly is een kunstenaar uit Dublin.
Functieafbeelding:
Walker en Walker, Morgenster/avondster (detail), 2019, installatieoverzicht, IMMA; alle foto's door Ros Kavanagh, met dank aan de kunstenaars en IMMA.
