Zimą 2020, zostałam zaproszona przez CEO i Dyrektor Artystyczną, Emmę-Lucy O'Brien, aby zostać Kuratorem Rezydencji 2021 w VISUAL Carlow. Zleciłem wykonanie nowego dzieła sześciu artystom – Ebun Sodipo, Jonah King, Kumbirai Makumbe, Maïa Nunes, Joey Holder i Jennifer Mehigan. Zwieńczeniem tego była wystawa „Speech Sounds” (9 czerwca – 21 sierpnia), która była prezentowana na VISUAL w ramach Carlow Arts Festival (CAF). „Speech Sounds” obejmowały prace artystów zamówionych, prace wybrane w ramach otwartego zaproszenia VISUAL i CAF ARTWORKS oraz prace wypożyczone z kolekcji Arts Council. „Speech Sounds”, kuratorowane przez kuratora sztuk wizualnych Benjamina Stafforda, zawierało 23 dzieła sztuki – w tym rzeźbę, dźwięk, malarstwo, film, fotografię i instalację – autorstwa Emanuela Almborga, Jenny Brady, Once We Were Islands, Paula Hallahana, Dita Hashi, Austina Hearne'a, Vishal Kumaraswamy, Bridget O'Gorman, Eoin O'Malley, Kinnari Saraiya, Matt Smith, Brian Teeling, Frank Wasser, Francis Whorrall-Campbell, Mary Duffy, Maïa Nunes, Jonah King i Sue Huang, Ebun Sodipo, Marielle MacLeman, Kumbirai Makumbe , Jennifer Mehigan i Eleanor Duffin.
„Speech Sounds” to tytuł opowiadania amerykańskiej pisarki science-fiction Octavii Butler, która rozgrywa się w następstwie globalnej pandemii, która pozbawiła większość ocalałych umiejętności mówienia, czytania i pisania. Na początku blokady wycofałem się, jak wielu, do filmów i powieści science fiction. Czytając te teksty przez obiektyw Crips – krytyczne odczytywanie niepełnosprawności – stało się jasne, że wiele z tych narracji łączy troski o ciało, komunikację i niepełnosprawność. Konkretnie patrząc na „Dźwięki mowy”, historie te ujawniają problematyczne poglądy na sposoby komunikowania się osób niepełnosprawnych. Chciałem stworzyć przestrzeń dla artystów zainteresowanych ciałem, językiem, spekulacją i komunikacją. Obejmowały one prace badające języki niepełnosprawności i dostępu, miłości i utraty, żywych i wyimaginowanych języków, materiał słów i dialogi z historią.
Pokazany w Galerii Głównej, film Jenny Brady z 2019 roku, Odbiornik, zgłębia historię Głuchych poprzez gorącą rozmowę telefoniczną, protest na uniwersytecie dla niesłyszących studentów, refleksję na temat Konferencji w Mediolanie z 1880 roku, która doprowadziła do zakazu języka migowego w szkole dla Głuchych. Na górze w Galerii Cyfrowej, film Emanuela Almborga Rozmawiające ręce (2016) bada historię i idee związane z zagorską szkołą dla głuchoniewidomych dzieci pod Moskwą w latach 1960. i 70. XX wieku. Wykorzystując archiwalną taśmę 16 mm, praca przedstawia sceny, w których dzieci pieszczą pomniki z brązu i używają języka migowego dla niewidomych, w których rozmawiają ręce. Prace te badają języki, kultury, historie i akty oporu Głuchych w walce o prawa językowe i wyzwolenie.
U Franka Wassera Praca w nawrocie (2021) artysta zestawia fotografię wykonaną przy szpitalnym łóżku z zabranym ze szpitala ręcznikiem z wyhaftowanym napisem „Własność szpitala”, uwzględniając troskę artysty o instytucjonalną krytykę i władzę. Na fotografii z 1989 roku Przecinanie więzów, które wiążą (bohaterowie), Mary Duffy wygłasza „jasne oświadczenie o moim życiu i życiu innych osób niepełnosprawnych, naszych zobowiązaniach i naszych wartościach”. W Niewerbalne 1, 2 i 3 Bridget O'Gorman odkrywa siłę słowa pisanego nad ciałem, naśladując plakaty anatomiczne; krzyk jest zarówno przepisem, jak i objawem, dając wyraz zrozumiałości ciała w bólu. W odniesieniu do rasy i płci, ruchome obrazy Dita Hashi, SAMRAA (2021), czerpie z archiwum arabskiej muzyki popularnej, aby przywołać historyczne i społeczne znaczenia arabskiego terminu z oznaczeniami rasowymi i płciowymi. Prace te ujawniają, jaką wagę trzymają symboliczne ciała oraz jak możemy czytać i zakłócać te znaczenia.
Słowo pisane pozostawia ślad na ciele w tymczasowym tatuażu autorstwa Francisa Whorrall-Campbell, zawierającym cytat o nauce i niepowodzeniu od Undercommons (Drobne kompozycje, 2013) Freda Motena i Stefano Harneya. Odbitki w ludzkiej skali Briana Teelinga zawierają frazy z dystopijnej powieści JG Ballarda, Betonowa wyspa (Londyn: Jonathan Cape, 1974), nadając słowu pisanemu mięsistą bezpośredniość. Sposób, w jaki łączymy się z przeszłością i przodkami, przywołuje Maïa Nunes, wykorzystując wywiady z ich ciotką, materiały archiwalne i muzykę do odkrywania historii niewolnictwa i migracji na Karaibach. Nawiązując do rytualnych praktyk ludu Shona i spekulatywnych podróży międzygwiezdnych, Kumbirai Makumbe wyobraża sobie ciało pomiędzy czasem i przestrzenią, w rzeźbiarskiej instalacji, Przed Intertopią (2022).
Zespół VISUAL pracował z umiejętnością i gracją, aby ta ambitna wystawa miała miejsce. Kierownik Produkcji VISUAL Anthony Walsh, Benjamin Stafford i ja zaprojektowaliśmy drewnianą konstrukcję dzielącą główną galerię na cztery rogi, tworząc bardziej intymną przestrzeń. Został on zainstalowany wraz z 23 dziełami sztuki przez techników Tadhga McSweeneya, Jimmy'ego Snobby'ego, Saidhbhina Gibsona i Laurę McAuliffe. Kuratorka nauczania, Clare Breen, była kuratorką zabawnej Galerii Nauki, w której widzowie mogli eksperymentować z alternatywnymi sposobami komunikacji. Tymczasowa dyrektor generalna Paula Phelan przeprowadziła delikatne rozmowy z partnerami, aby zapewnić artystom i widzom wsparcie w ich doświadczeniu z wystawy. Wreszcie, jestem głęboko wdzięczny za współpracę z Benjaminem Staffordem, który kierował produkcją i zapewniał bezcenne wskazówki i wsparcie przez cały czas.
Iarlaith Ni Fheorais (ona/ona) jest kuratorką i pisarką mieszkającą między Irlandią a Wielką Brytanią.
@iarlaith_nifheorais
