Profil użytkownika | Obieranie kamienia

To ostatnie Poniedziałek lipca 2021. Jestem z siedmioma innymi osobami w słonecznym ogrodzie Letniej Szkoły Campo dell'Altissimo w maleńkiej wiosce Azzano w północnych Włoszech. Wsłuchujemy się w polecenia rzeźbiarza i doświadczonego snycerza Svena Rüngera. Niemal ze wszystkich stron przeoczają nas Alpy Apuańskie – wapienne pasmo górskie, które dopiero wczoraj próbowałem sfotografować z fotela w samolocie na podejściu do Pizy. 

Nasze (jeszcze nietknięte) marmurowe kamienie powstały gdzieś w tych górach. Wyjaśniono nam, że te kamienie są odpadami, wypłukiwanymi z kamieniołomów, które działały w tym regionie od panowania Augusta, ponad 2,000 lat temu. Wcześniej zostaliśmy zabrani do bardzo wyschniętej rzeki Serra, dalej w dół góry, i otrzymaliśmy zadanie znalezienia kamienia do wyrzeźbienia. To było  dziwne doświadczenie przedzierać się przez stosy pięknych białych kamieni, szukając takiego, który by mnie w jakiś sposób wyróżniał. 

Wszystkie te kamienie rzeczne rozwinęły rodzaj skorupy zewnętrznej; porowata warstwa, która tworzy warstwę ochronną między elementami zewnętrznymi a delikatną, krystaliczną strukturą marmuru wewnątrz. Po powrocie do Campo otrzymaliśmy pierwsze instrukcje i jesteśmy gotowi odebrać nasze narzędzia i zająć się początkowym etapem usuwania twardej zewnętrznej skóry. Sven nazywa to „obieraniem kamienia”.

Na ziemi białe, zakurzone pozostałości po zajęciach z zeszłego tygodnia otaczają nas niczym upiorne istoty. Przyciąga mnie ten proch. Moja własna praktyka studyjna często wiąże się z tworzeniem podobnej zaspy węglanu wapnia. Od lat rysuję kredą. Kreda i marmur mają ten sam wzór chemiczny: CaCO3. Tam, gdzie kreda ma tymczasowy wpływ na świat, marmur sugeruje trwałość. Kreda jest tania, marmur jest drogi. Kreda jest lekka, marmur ciężki.  

Szybko odkrywam, że obieranie kamienia rzecznego nie jest jak obieranie pomarańczy. W tym procesie jest gwałtowność, która odbija się echem w moim ciele. Stal na stali młotka na dłuto jest arytmiczna i drży. Niebezpieczne odłamki wystrzeliwują mi w twarz i zbijają gogle. „To fajna część”, mówi mój najbliższy sąsiad i doświadczony rzeźbiarz: „Wypuść całą swoją frustrację – to rodzaj terapii!” Nie czuję jej radości. Czuję się pobity, jakbym przyjmował te ciosy. Pozostają w moim systemie przez wiele dni. Trzeciego dnia najgorsze to uczucie opuściło mnie. Uważam, że pod skórą kamień jest bardziej miękki i mniej wytrzymały, a wyrzeźbienie czegoś po raz pierwszy wydaje się możliwe. 

Pojawia się pęknięcie: niewielka skaza w kamieniu, którą trzeba wygładzić mocniejszymi uderzeniami. Kiedy szczeliny już nie ma, po moim kamieniu pozostaje wgłębienie, które dokładnie pasuje do podstawy mojej lewej dłoni. Włożenie do niego dłoni uspokaja i wydaje się dziwnie znajome. Resztę tygodnia spędzam na rzeźbieniu w kamieniu odcisków dłoni i opuszków palców. Im bardziej jestem pewna swoich intencji, tym bardziej marmur mięknie – mam wrażenie, jakbym mogła go zeskrobać łyżką. 

Wnętrze mojego kamienia jest lekko ciemnoszare, co podkreśla cień na wykonanych przeze mnie wcięciach. Po tygodniu prezentacja naszej pracy dla małego zgromadzenia lokalnych artystów i sympatyków Campo. Mówię o mojej fascynacji materiałami, nieoczekiwanej przemocy rzeźbienia i mojej na to odpowiedzi. Daję do zrozumienia, że ​​dotykanie jest dozwolone i prawie każdy podchodzi ukradkiem, aby wypróbować mój kawałek, poczuć miękki sposób wejścia w kamień, poczuć zgodność swojej skóry z marmurem i poczuć różnice między kształtem moich i swoich dłoni . 

Orla O'Byrne jest artystką mieszkającą w Cork, która obecnie studiuje na wydziale sztuki i procesu na MTU Crawford College of Art & Design (CCAD). Wyjazd badawczy O'Byrne'a do regionu wydobywania marmuru w północnych Włoszech został sfinansowany przez Valerie Stypendium Gleeson Development 2020.