ALAN PHELAN NAWIGUJE TOŻSAMOŚCI PŁCIOWE NA BIENNALE SZTUKI W WENECJI 2019.
Biennale rozpoczęło się na tydzień przed Eurowizją. W kategoriach kiczowatego nacjonalizmu i polityki niesłyszącej tonu nie może być lepszej analogii. Trudna polityka narodowa może zostać wypłukana przez sztukę – albo promocja turystyki może mieć silniejszy wpływ niż sztuka – ale w tym roku przeważyły nad nimi silne głosy feministyczne lub, co jeszcze lepsze, prace, które miały wartości przeciwstawne do kraju, który reprezentowały lub temat kuratorski, w którym się zagnieździli. „Wielkie widowisko”, które zajmuje się „wielkimi pomysłami” dnia, może łatwo przegrać w mieście zaśmieconym setkami pokazów, wystaw, projektów, a nawet wyczekujących uwagi artystów performerskich – ale generuje wiele punktów wyjścia.
Kiedy zaczęły krążyć pogłoski o 30 milionach euro kosztu podniesionej łodzi Christopha Büchela, Barca Nostry, artyście udało się zagrać w artystyczny tłum. Informacje zastąpiły plotki, po których nastąpiło moralne oburzenie i oburzające memy. Ostatecznie fakty pojawiły się w wielu artykułach (patrz theartnewspaper.com, aby uzyskać dobry przegląd), ale prawdziwym zwycięzcą był spektakl. Jest to część fabuły, ponieważ wiąże się bezpośrednio z tematem Rugoffa, mimo że nikt tego nie rozumie – to były fałszywe wiadomości dotyczące sztuki w akcji.
Pod wieloma względami istnieje ponad 89 indywidualnych prób pokazów o standardzie muzealnym, konkurujących z główną wystawą tematyczną biennale, która pomimo tego, że w tej edycji ma tylko 79 artystów, jest wciąż ogromna. Jest wiele do opisania, ale jest już mnóstwo „dziesięciu najlepszych recenzji”, które bardzo dobrze wykonują tę pracę. Proste wyszukiwanie przyniesie wiele takich list – mogę polecić artsy.net, domusweb.it, news.artnet.com, a także vogue.co.uk (zawierający profil artystek na biennale, w którym jest Eva Rothschild , który reprezentował Irlandię).
Jednak to, co zazwyczaj dzieje się poza zdecydowanymi zwycięzcami i faworytami, to przypadkowe wzorce, które wyłaniają się poza wielkim planem kuratorskim, takie jak powszechność w tym roku pracy gender/queer, science fiction i muzyki tanecznej w całym mieście. Muszę przyznać, że są one częścią mojej podmiotowości, ukształtowanej przez moje zainteresowania jako artysty – wyniki mojego wewnętrznego filtra, który próbuje oprzeć się nachalnym paczkom medialnym tygodnika prasowego.
Czasami wydaje się, że błędna interpretacja to jedyny sposób na poruszanie się po zalewie sztuki. Tłumy są gęste podczas tygodnia prasowego, a temperamenty i cierpliwość mogą być krótkie. Ale ponieważ jest to sztuka, niektórzy artyści celowo wprowadzają w błąd – robiąc jedną rzecz, mówiąc inną, a następnie publikując zupełnie inny zestaw pomysłów. Czasami zgodnie z planem, czasami przez pomyłkę, ponieważ komunikat prasowy i żargon tekstu na ścianie mieszają się między tłumaczeniem języka, teorią sztuki i hiperbolą. Wymaganych jest wiele umiejętności interpretacyjnych. Krótkie opisy wszystkich prac można znaleźć na stronie labiennale.org, jednak podzielone na przedstawicieli krajowych i duże show, plus dodatkowe opłaty za uczestnictwo i projekty specjalne.
W przypadku pokazów krajowych realizacja wielu z nich zajęła zwykle większą część dwóch lat i w wielu przypadkach są one punktem kulminacyjnym lub szczytowym w karierze artysty. Wiele z nich będzie miało zaawansowane słownictwo wizualne lub będzie u szczytu popularności, co doprowadziło do powstania narodowej reprezentacji i pawilonu. Dobrymi przykładami z „Empire Avenue” Giardiniego byłyby Francja, Wielka Brytania i Niemcy – odpowiednio Laure Prouvost, Cathy Wilkes i Natascha Sadr Haghighian. Ci trzej artyści zaoferowali emocjonalne i konceptualne aranżacje przemieszczenia i utraty, z których każdy przedstawiał różne kursy poprzez tożsamości narodowe w ich charakterystycznych stylach i wymagał odmiennych zobowiązań czasowych. Provost bawił się zmianą klimatu; Wilkes był smutny, a Sadr Haghighian był kimś innym.
Pomiędzy spektaklem a antywidowiskiem wszystkie trzy były niezwykle wyrafinowanymi i zniuansowanymi prezentacjami dobrze naoliwionych praktyk i wszystkie trzy pozostawiły mnie zadowolonego, ale trochę chłodnego. Zamiast tego przyciągnęła mnie muzyka taneczna w koreańskim pawilonie, dudniąca, ciężka ścieżka dźwiękowa techno autorstwa Siren Eun Young Jung w tylnym pokoju, do filmu przedstawiającego cztery postacie przedstawiające płeć, niepełnosprawność i granie jako DJ. Powinno to być banalne, ale bardzo dopracowana edycja wizualna i miks muzyki sprawiły, że zadziałało. Specjalne wydanie Harper's Bazaar Korea, podobnie jak specjalne wydanie magazynu Monopl w Niemczech, nie pomogło w żadnych moich pytaniach interpretacyjnych, ale posłużyło jako dobre przypomnienie o mdłej kulturze towarowej, która gwarantowała tak wiele tego, co można zobaczyć w Wenecji.
Pobliskie pawilony Szwajcarii i Hiszpanii, które miały wspólne grupy, również odgrywały genderowo-queerowe skurwiele z tanecznym tonem trickstera. Trudno jest „przedstawić jako” kontrkulturę w tak burżuazyjnym otoczeniu, ale obie funkcjonowały tak, by wytrącić z równowagi heteronormatywne nastawienie, które skądinąd dominuje. Kiedy więc Austrii nie udało się wskrzesić feministycznego geniuszu, pobliska Brazylia przodowała w prezentowaniu najżywszego i w jakiś sposób najbardziej autentycznego spektaklu. Wyraźnie na przekór rządowi Bolsonaro, Bárbara Wagner i Benjamin de Burca zaprezentowali dumny transpłciowy taniec wojenny w getcie, stworzony „horyzontalnie” z uczestnikami, ponownie zawłaszczając ruchy Beyoncé, by odeprzeć popkulturę, by ją posiadać i „służyć” jej.
Utwór odniósł sukces dzięki „rzeczywistości” w sposób, na który Shu Lea Cheang z Tajwanu nie był w stanie się zdobyć. Pomimo ogromnej, złożonej i super-obozowej produkcji, praca wydawała się dosłowną interpretacją pism kuratora Paula B. Preciado, przekazującą Foucaulta z pokazem wideo panoptikonu w więzieniu z przestępcami płciowymi i seksualnymi. To było cięte, ale zabawne, ale zbyt bliskie tekstom takim jak Testo Junkie. Wersja na żywo utworu – z wieloma wykonawcami, podawana z ciastem penisa – najwyraźniej odniosła większy sukces, tak powiedział kolega, któremu udało się wystąpić na San Servolo, „Wyspie Szalonych”.
Gdybyś mieszkał między Londynem a Berlinem w ciągu ostatnich kilku lat, zobaczyłbyś to wszystko, tak powiedział inny kolega. Ponieważ mieszkam tylko w Dublinie, Arsenale i Giardini Central Pavilion to świetny sposób na zapoznanie się z twórczością Arthura Jafy, Kahila Josepha, Hito Steyrl, Teresy Margolles, Nicole Eisenman, Lawrence'a Abu Hamdana, Rosemarie Trokel i wielu innych. Prace te są zbyt eklektyczne, by je tutaj opisywać lub omawiać, ale te zajmujące się aspektami sprawiedliwości społecznej i polityki płci były najsilniejsze. Podobne motywy pojawiły się u innych artystów związanych z robotami, sokiem z kiszonej kapusty i płaczliwym CGI, ale nie działały tak dobrze.
Science Fiction funkcjonowało między aspiracjami AI głównego programu, od śmiesznego uchodźcy kosmicznego Halila Altindere'a, czy nudnej dioramy Marsa Dominique'a Gonzaleza-Foerstera, po wysublimowaną Larissę Sansour w Danii. A potem był Stan Douglas; jego postać z kwantową zamianą tożsamości wypadła lepiej w znakomicie nakręconym filmie klasy B, z powodzeniem kwestionującym rasę w kosmosie. Pawilon meksykański mógłby być postrzegany jako obłąkany, podróżujący w czasie epos o rekonstrukcji Biblii, ale nie taki był zamiar artysty Pabla Vargasa Lugo. Praca Larissy Sansour od dawna zajmuje się znajdowaniem równoległych narracji Sci-Fi dla konfliktu izraelsko-palestyńskiego, jednak jej film dla Danii wywołał długą rozmowę online z przyjaciółką, która zwróciła uwagę, że temat eko-katastrofy był w rzeczywistości antysemicki i nie „radykalna odmienność” zaproponowana przez kuratora.
Jednym z ostatnich koncertów, jakie widziałem, była Charlotte Prodger, która reprezentowała Szkocję. 39-minutowy film był powoli odtwarzany i stanowił przeciwieństwo 20-minutowego filmu Laure Prouvost, który obfitował w szaleństwo montażu. Obydwie prace łączy autorytet przekonania o sobie, tego rodzaju publicznej wiary w siebie, w której nieroniczne jest zwątpienie w siebie i struktury pamiętnikowe, prawdopodobna pokora i pozorna intymność. Obie pozwalają kamerom krążyć wokół ich hojności oraz ludzi i miejsc ważnych w ich narracji. Przypomniało mi się, dlaczego Litwa zdobyła Złotego Lwa, bo ta praca miała inną i zdecydowaną hojność. Śpiewających plażowiczów kierowano swobodnie, co sprawiało wrażenie, że naprawdę dobrze się bawią, śpiewając o zmianach klimatycznych i końcu świata. Może to kolaboracyjny charakter tego utworu, od produkcji do wykonania, przywrócił mnie do scenicznej autentyczności, która tak dobrze sprawdziła się w Brazylii, oferując świeże spojrzenie na to, czym może stać się postprawda.
Alan Phelan jest artystą mieszkającym w Dublinie. Jego podróż do Wenecji była samofinansowana dzięki akredytacji prasowej zorganizowanej przez VAI.
Prześlij zdjęcia
Barbara Wagner i Benjamin de Burca, Swinguerra, 2019; nadal film dzięki uprzejmości artystów i Fundação Bienal de São Paulo.
